อุ้มลูกบ่อยๆ ทำให้ติดมือ และขวางพัฒนาการลูกน้อย จริงหรือ?

   ทารกจนถึงวัยเดินเตาะแตะเป็นวัยที่ต้องการการสัมผัสจากคุณพ่อและคุณแม่มากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นการอุ้ม กอด ยิ้ม พูดคุย หยอกล้อ  

    โดยมีผลงานการวิจัยออกมาอย่างแพร่หลายถึงเด็ก 2 กลุ่ม ที่ได้รับการเลี้ยงดูและเอาใจใส่ต่างกัน กลุ่มหนึ่งได้รับการอุ้มชู กอดรัดฟัดเหวี่ยง กับเด็กอีกกลุ่มหนึ่ง ที่คุณพ่อคุณแม่ให้นอนเล่นเองและเติบโตมาในเพลย์เพนหรือพื้นที่ส่วนตัวภายในบ้าน เด็กทั้ง 2 กลุ่มนี้มีความแตกต่างกันทางอารมณ์เป็นอย่างมาก

• เด็กๆ ที่คุณพ่อและคุณแม่เฝ้ากอดหอมอุ้มชูรักใคร่ จะเป็นหนูน้อยที่มีความมั่นคงทางจิตใจสูง ไม่ร้องโยเยและมีสมาธิดีมาก
• แต่สำหรับหนูน้อยที่คุณพ่อและคุณแม่ไม่ค่อยได้เล่นด้วยหรือกอดอุ้มลูกเท่าไหร่ กลับมีภาวะแปลกแยก ไม่เข้าสังคม และหงุดหงิดง่าย ร้องไห้โยเยอยู่นานเหมือนต้องการให้คนอื่นสนใจตลอดเวลา

    แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็อาจจะมีเด็กบางกลุ่มที่ไม่ยอมให้วางบนที่นอนเลยจนคุณแม่เองก็ไม่เป็นอันได้พักผ่อน  วางทีไรเป็นต้องร้องไห้  ทำให้ส่งผลต่อทั้งสุขภาพจิตใจและร่างกาย  จึงเป็นอีกหนึ่งเรื่องที่คุณพ่อคุณแม่ต้องพิจารณาถึงสาเหตุและแก้ปัญหาในตรงจุด

     ผลการทดลองเกี่ยวกับเรื่อง การอุ้มทารกว่าเป็นเรื่องดี ซึ่งใช้ลิง ดร.แฮรี่ ฮาร์โลว์ (Dr. Harry Harlowe) ได้ทำการทดลองโดยแยกลูกลิงออกจากแม่ลิงทันทีที่เกิดออกมา และใช้ตุ๊กตาต่างๆ แทนแม่ เพื่อศึกษาดูว่าลูกลิงจะเลือกแม่แบบไหน

   ซึ่งตุ๊กตาที่ใช้เป็นตุ๊กตาทรงกระบอกทำด้วยลวด และอีกตัวหนึ่งทำด้วยผ้า ตุ๊กตาทั้งสองตัวมีความอบอุ่น มีขวดให้นม และสามารถแกว่งตัวไปมาอย่างช้าๆ ผลการทดลองปรากฏว่าลูกลิงชอบความอบอุ่น สัมผัสอ่อนนุ่ม นม และชอบให้แกว่ง

โดย ดร.อาร์โลว์ ผู้ทำการทดลองจึงสรุปว่า ลูกคนก็คงชอบความอบอุ่นสัมผัสอันอ่อนนุ่ม นม และชอบให้แกว่งไกวเบาๆ เช่นเดียวกัน เขาเน้นว่า การที่แม่อุ้มลุกน้อยอย่างนุ่มนวลจึงเป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับสุขภาพจิตของทารก
    เด็กทารกช่วง 6 เดือนแรก เป็นวัยที่สื่อสารความต้องการให้ผู้อื่นรับรู้ได้โดยการร้องไห้ เท่านั้น หากได้รับการตอบสนองจากผู้เลี้ยงดู ไม่ว่าจะเป็นการเดินเข้าไปหา การอุ้ม การสัมผัส การพูดคุยปลอบให้หายกลัว และได้รับความช่วยเหลือตรงกับความต้องการของเด็ก จะสามารถพัฒนาความสัมพันธ์กับผู้เลี้ยงดูได้เป็นอย่างดี เกิดความไว้ใจ (trust) ว่ามีคนคอยดูแล และการร้องไห้จะน้อยลงเรื่อยๆ เมื่อเติบโตขึ้นมา จะเป็นเด็กที่เลี้ยงง่าย มีสุขภาพจิตที่ดี ไม่เรียกร้องความสนใจจนมากเกินไป 

    แต่ในทางตรงกันข้ามสำหรับเด็กที่ขาดคนตอบสนองความต้องการอย่างเพียงพอในวัยทารก เช่น เด็กกำพร้าที่มีผู้ดูแลน้อยกว่าเด็กที่มีจำนวนมาก ร้องเป็นชั่วโมงแล้วยังไม่มีคนมาให้นม ช่วยเช็ดทำความสะอาด หรือปลอบให้หายกลัว เรียกว่าร้องจนสิ้นหวัง หยุดร้องไปเองเลย จะโตขึ้นมาอย่างคนขาดรัก เรียกร้องมากเพราะได้รับการเติมมาไม่เต็มพอ

    ซึ่งการอุ้มลูกน้อยในวัยนี้ จึงไม่ได้เป็นการตามใจเด็กจนเสียนิสัย (spoil) แบบเดียวกับกรณีที่เด็กโตแล้วพูดเข้าใจแล้วซึ่งใช้วิธีร้องไห้เพื่อให้ได้ สิ่งที่ตรงการ เมื่อลูกน้อยร้องไห้พ่อแม่สามารถอุ้มปลอบประโลมได้ค่ะ

ที่มา https://th.theasianparent.com/